Klummuklubbin

Lurta eftir klummuni, við at trýsta á play omanfyri, ella les klummuna niðanfyri.

Hví trívist eg H-E-R?

Halló (aftur) kæra fjøld!

Í fyrstu klummu míni greiddi eg í stuttum frá, hvør eg eri og hvar eg komi frá - Bjørk, tá var eg 20, nú eri eg 21, búsitandi í (konTórs)Havn, og eri bara generelt ein vanlig 21 ára gomul, sum dámar at smida nøkur gullkorn her og der. Í hesi somu klummu lovaði eg at greiða tykkum nærri frá, hví eg trívist júst “her”. Og, um tit ikki skiltu poengið í hini klummuni, so merkir “her” bara í lívinum. Bara at vera til. So, here it goes:

Hvønn morgun tá eg vakni (aftaná eg innantanna havi skeldað meg sjálva, tí eg dag inn og dag út fari alt ov seint í song), fegnist eg um, at eg enn ein morgun fekk møguleikan at vakna. Eg andi djúpt inn, rembi og strekki mær og balli meg aftur langt undir dýnuna. Eg tendri mína, rættiliga gomlu, Iphone 6 og loggi inn í ónda sirkulin av sosialum miðlum: Messenger, Instagram og Facebook (ja, eg eri eitt av teimum 0,001 ungdómsprosentunum, ið enn scrolla dagliga á Facebook).

Um eg eri mega í hopla tann morgunin, fari eg inn á ein av tíðindaportalunum at nøkta mína dagligu mongd av dystopiskum samfelagskjaki, ella hyggi eg bara eftir Degi og viku frá kvøldinum fyri. Til tykkum sum hugsa; “hmm.. Eg eri sikkur í, at hon eisini kekkar Snapchat og Tiktok og slt møguligt annað hvønn morgun!” Nei! Tað er eydnast mær at gerast 100% óbundin av Snapchat - ja, tað ber til, og eg eri stolt av at viðurkenna, at eg ongantíð fekk mær hvørki Tiktok ella Jodel. Harafturímóti eri eg, av onkrari orsøk, blivin totalt bundin at Youtube...

Aftaná umleið 40 minuttir inni í ónda sirklinum, snýki eg meg upp. Eg fari innar í køkin, tendri ketilin, spáki inn í stovuna har eg njóti góða vindeygasýnið. Útsýnið fevnir yvir helvtina av Havnini, Nólsoyarfjør og vøkru Nólsoynna, umframt busssteðgistaðið á Heygsvegnum. Í teirri løtu, tá eg hyggi út gjøgnum gluggan, spyrji eg meg sjálva, HVÍ allir føroyingar enn ikki hava fatað, at alt hetta so langt, sum eyga røkkur, kundi verið okkara! Síðani spáki eg inn aftur í køkin, tendri ketilin enn einaferð, tí vatnið er kólnað aftur í øllum mínum nationalistisku morguntonkum. Og við nýkókaða vatninum bryggi eg ein kaffimunn, sum, á onkran gandakendan hátt, hvønn morgun er besti kaffimunnurin, eg nakrantíð havi smakkað.

Eg havi funnið útav einum, sum kann gera allar morgnar góðir, og tað er at koyra yndissangin frá, á telduni ella á telefonini, afturvið hesum gandakenda kaffimunninum. Í seinastuni havi eg lurtað eftir “Human” hjá The Killers (ein banger, ið riggar til ØLL høvi) og “Dynamite” hjá Taio Cruz (eg veit… men tað er bara okkurt við hasum sanginum, sum fær meg upp at dansa). Tá eg hoyri hasar báðar sangirnar, veit eg bara, at tað verður ein góður dagur og voilá: Besti morgun nakrantíð!

Kanska eri eg løtt at imponera og a-menniskja, men eg haldi veruliga, at vit sjálvi hava ábyrgd av, frá tí sekundi vit vakna um morgunin til (for seint) um kvøldi, tá vit leggja okkum, at velja, at hvør dagur skal verða betri enn í gjár. Vit hava sjálvi ábyrgd av, at fara tað fyrr upp um morgunin, soleiðis at vit náa at smakka ein góðan, nýbryggjaðan kaffimunn, njóta vakra útsýnið og lurta eftir okkara yndissangi minst eina ferð um dagin.

Eg trívist “her”, tí eg velji hvønn morgun at játta fyri mær sjálvari, at “í dag verður sanniliga ein betri dagur enn í gjár”.