Í Føroyum hava fleiri sett hol á eitt óskrivað ævintýr. Summi siga, at hendan tíðin er hin besta, og minnast aftur á pisutíðina við einum smíli. Ein sum upplivir tað í løtuni, er Sanna Bæk Hoydal, ið hevur úr at gera við húgvuveitslum og siðvenjum, ið hoyra hesi tíðini til.

- Tað er so deiligt, at eg eri liðug. Ein sera góð kensla, sigur Sanna við einum smíli.

Pisa í 1998

Ein av teimum, sum við gleði minnist aftur á pisutíðina, er mamma Sonnu, Anna Kristin Bæk. 

Í 1998 varð hon floygd pisa. Tað eru 25 ár síðani, at hon var í somu tíð, sum dóttir hennara er nú.

- Tað var ein sera góð tíð. Men tað er øðrvísi at gerast pisa í dag, í mun til, tá ið eg bleiv pisa. Tá var ikki vanligt, at familja og vinir tóku ímóti einum í skúlanum, tá ið seinasta royndin var liðug. Í dag savnast nógv fyri at hátíðarhalda hvønn næming í skúlanum.

Hon leggur eisini afturat, at tey høvdu ymiskar siðvenjur, sum húgvan bleiv merkt av, men ikki eins nógvar og í dag.

- Møguliga er tað tí, at mín húgva enn er heil.

Eg havi ongan skund

Hóast trýstið frá samfelagnum, so følir Sanna ikki eitt trýst, at fara undir lesna aftur sum skjótast.

- Eg ætli mær at njóta tíðina, halda frí, kanska fara á háskúla, arbeiða, møguliga ferðast ella annað. Eg havi ikki ætlanir um, at fara at lesa sum skjótast, sigur hon.

Til hetta leggur mamma hennara afturat, at hon skjótt fann útav, at henni ikki dámdi at ganga á universiteti, og ætlaði sær annað, enn tað, sum hon endaði við at gera.

- Lívið hendir, sigur hon.

Nú eru veitslur og summar á skránni

Í næstum fer Sanna at njóta húgvutíðina og summarið. Hvat hendir eftir hetta, veit hon ikki, men húgvan skal uttan iva njótast.